κ. Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη

από Υπουργό Επικρατείας κ. Στέφανο Μανίκα

Η εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν, αποτελεί, αυτονόητα, νίκη της Ελληνικής δημοκρατίας. Εξ αντικειμένου, πιστώνεται στις επιτυχίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και προφανώς καταγράφεται στο ενεργητικό των διωκτικών μηχανισμών και της Δικαιοσύνης της πατρίδας μας.

Ωστόσο, τα εμφανή εθνικά και δημοκρατικά κέρδη που προσφέρει η αποτελεσματική αντιμετώπιση τρομοκρατικών φαινομένων, στους πολίτες και στην πατρίδα, επιχειρείται ν’ απομειωθούν και ν’ απαξιωθούν.

Πολιτικές δυνάμεις, και όχι μόνον, δεν επιθυμούν να πιστωθούν στον Εθνικό Λογαριασμό, οι νίκες έναντι της τρομοκρατίας. Χαρακτηριστικό και συνάμα εντυπωσιακό το παράδειγμα της πολιτικής της  Ν.Δ. Η πολιτική της, επί του προκειμένου, χαρακτηρίζεται από αμηχανία, θλίψη και αντιφάσεις. Κι αυτό προκύπτει, από το βάρος δύο κυρίως επιλογών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πρώτη επιλογή είναι η ίδια η στρατηγικής της. Η στρατηγική του «ώρμου φρούτου».  Η  στρατηγική που δεν προτείνει, δεν δεσμεύεται, δεν τοποθετείται. Η στρατηγική που προβλέπει στο λάθος και την ολιγωρία του αντιπάλου. Η επιτυχία της Κυβέρνησης, με την εξάρθρωση της 17Ν, οδήγησε στην στρατηγική του «ώριμου φρούτου» σε κατάρρευση. Εξ’ ου και η αμηχανία.

Η δεύτερη επιλογή της Ν.Δ., αφορά την ιστορική εμμονή της να συνδέσει το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του με την τρομοκρατία. Η πραγματικότητα θρυμματίζει και την επιλογή. Εξ’ ου και η θλίψη. Αυτή όμως η εμμονή, που είτε άμεσα, είτε έμμεσα, και σήμερα διακινείται από κεντρικά πολιτικά στελέχη της Ν.Δ., αποκαλύπτει ότι στον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής σκέψης της δεξιάς, κυριαρχεί η διαχρονική ιδέα της απονομιμοποίησης και ενοχοποίησης του αντιπάλου της. Το γαϊτανάκι συνεχίζεται. Από τους κομμουνιστές, στους συνοδοιπόρους. Από τους Κανταφικούς στους τρομοκράτες. Πρόκειται για μια επιλογή επικίνδυνη και απειλητική για την ομαλή και σταθερή εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος.

Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή που αφορά την Ν.Δ. αλλά και περισπούδαστους αναλυτές, δημοσιογράφους, πολιτικές ομάδες και μαϊντανούς των τηλεοπτικών παραθύρων. Πρόκειται για την προσπάθεια απόδοσης πολιτικών χαρακτηριστικών στη 17Ν. Στην ουσία υποκρύπτει τη διάθεση ενοχοποίησης της αριστεράς, των ιδεών και των προταγμάτων της, της αντίστασης και των δημοκρατιών αξιών της.

Υποκρύπτει την εμπαθή απαξίωση της έννοιας και της ουσίας του σοσιαλισμού και την εμφάνιση του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού ως την μία και μόνη επιλογή.

Η ιστορία, μας έχει διδάξει, ότι οι ιδέες, οι αντιλήψεις, οι πεποιθήσεις είναι εργαλεία, που χρησιμοποιούνται στην κοινωνική και πολιτική κονίστρα άλλοτε με ορθό και άλλοτε με εσφαλμένο τρόπο. Σαν το σφυρί και το μαχαίρι.

Οι τρομοκράτες της 17Ν είναι «λαθρεπιβάτες» της αριστεράς και του Σοσιαλισμού. Όπως οι «ιεροεξεταστές» ήταν οι «λαθρεπιβάτες» του Χριστιανισμού.

Η αριστερά και οι Σοσιαλιστές είναι ταυτισμένοι με την δημοκρατία και τις αξίες της. Το διάλογο, την ανοχή, την αβίαστη και ελεύθερη έκφραση του διαφορετικού. Για όλα αυτά έχει σε χαλεπούς καιρούς ματώσει και αγωνισθεί. Για όλα αυτά, αγωνίζεται και σήμερα. Χωρίς κουκούλες και μπούργκες. Με μοναδικό όπλο την λάμψη των ιδεών της την πειθώ του λόγου της. Τις πρωτοβουλίες για συλλογική δημοκρατική δράση.

Οι κουμπουροφόροι δολοφόνοι της 17Ν, «δικαιούνται» για υπερασπιστικούς και δικονομικούς λόγους ν’ αναζητούν την μήτρα τους στην αριστερά. Η αριστερά όμως δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει το τερατόμορφο έμβρυο που ποτέ δεν γέννησε. Ακόμα και όταν κάποιοι, «αριστεροί», στο όνομα της πολιτικής τους τύφλωσης και της έκδηλης πολιτικής τους ανικανότητας ανακαλύπτουν ρόλους πολιτικής παρουσίας.

Εδώ και μετά χαράς, συμπράττουν, οι διαπρύσιοι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού. Επιθυμούν την «πολιτική 17Ν», για να παριστάνουν τα θύματα, για ν’ αναμασούν παλιούς αφορισμούς, για να «τελειώσουν» τελικά και οριστικά με τις αξεπέραστες αξίες της κοινωνικής Δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού. Τη σκυτάλη παίρνουν οι «λαθρεπιβάτες της ιστορίας». Αφελείς και ανιστόρητα αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι σκοντάφτουν στη λαϊκή σοφία, στη συνείδηση των πολιτών, στην απλή λογική, του καθημερινού κοινωνικού αγωνιστή. Που πεισματικά και επίμονα εξακολουθεί να πιστεύει ότι στη δημοκρατία μας, οι σφαίρες δεν έχουν ιδέες και ηθική, δεν έχουν χρώμα και σκοπό. Οι σφαίρες έχουν μόνο στόχους. Στόχους που καθορίζουν, έξω και πέρα από κάθε αρχή, στυγνοί εγκληματίες. Όπως αυτοί της 17Ν.