Η Ευρώπη έχει ιστορία.
Είναι άδικο να σύρεται…
Η ανθρωπότητα, βιώνει εκ νέου ένα νέο οδυνηρό πόλεμο. Οδυνηρό και συνάμα έναν εξαιρετικό πόλεμο. Όχι, γιατί θα δοκιμασθούν οι πλέον «έξυπνες» βόμβες. Όχι, γιατί για μια ακόμα φορά, θα έχουμε αθώα θύματα. Αλλά γιατί η ζοφερή στρατηγική, που η παγκόσμια υπερδύναμη επιδιώκει να επιβάλλει, γίνεται με απροκάλυπτο τρόπο, εμφανής. Ταυτόχρονα, αμφισβητούνται θεσμοί και κανόνες, που θεμελίωσαν το διεθνές δίκαιο και σχέσεις, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Η έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, μας οδηγεί σ’ ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό. Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, η ψυχολογία των Αμερικανών – ιθυνόντων αλλά και των πολιτών – έχει μεταβληθεί. Η αίσθηση της πλήρους ασφάλειας και του άτρωτου κατέρρευσε. Συγχρόνως έδωσε την ευκαιρία της δημιουργίας του «απαραίτητου αντίπαλου δέους» Την ευκαιρία για την ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής, στο όνομα της τρομοκρατίας πλέον, για τη στρατηγική της ενίσχυσης της παγκόσμιας κυριαρχίας των Η.Π.Α. Αβίαστα προκύπτει το ερώτημα. Μετά το Ιράκ, ποια χώρα από τον «άξονα του κακού» παίρνει σειρά;
Όσο και να έχουμε το χρόνο, να σκεφτούμε «γιατί και πώς φθάσαμε ως εδώ», είναι ιδιαίτερα θετικό το γεγονός, ότι η Ελλάδα, ως προεδρεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξάντλησε κάθε περιθώριο για ομαλή, πολιτική, ειρηνική επίλυση του προβλήματος. Με καθαρές, διαυγείς θέσεις και με απόλυτο σεβασμό στο διεθνές δίκαιο. Με διάθεση συνεννόησης και διαμόρφωσης κοινής και ενιαίας ευρωπαϊκής στάσης. Στην εαρινή σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών, θα επιμείνουμε στην κοινή στάση και στην κατά το δυνατόν μείωση των επιπτώσεων του πολέμου στον άμαχο πληθυσμό.
Είναι, περισσότερο από ποτέ αναγκαίο, η Ε.Ε. να αποκτήσει μια φωνή, μια στάση, μια θέση. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση εξαντλούμε κάθε προσπάθεια και κάθε ενέργεια. Η Ε.Ε., αντιμετωπίζει μια βαθύτατη πρόκληση που αφορά την ύπαρξη και την προοπτική της. Το δίλημμα είναι σαφές. ΄Η, θα κατορθώσει να διαμορφώσει τους όρους και τις προϋποθέσεις κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας ή θα ακυρώσει – αργά, παρατεταμένα και βασανιστικά – την προοπτική να αναδειχθεί ως εναλλακτικός πόλος επιρροής της διεθνούς κοινότητας. Ο φόβος, η ανησυχία, ο προβληματισμός ότι η ίδια Ευρώπη, κάτω από το βάρος των διαφόρών των κρατών – μελών της Ε.Ε., μπορεί ν’ απεμπολήσει την δυνατότητα της, να μπολιάσει την παγκόσμια κοινότητα με το αξιακό της φορτίο, φαντάζει εφιαλτικό σενάριο. Για τούτο επείγει η ανάγκη της συνεννόησης, του συμβιβασμού της σύνθεσης. Η Ε.Ε., έχει ανάγκη να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει την αυτονομία της και την υπόστασή της. Δεν είναι αποδεκτό να άγεται και να φέρεται. Γιατί είναι άδικο έναντι της ιστορίας της, του πολιτισμού της και της καθολικής βούλησης των λαών της.
Ο ρόλος, η προοπτική και η δυνατότητα αυξημένης επιρροής και ρύθμισης των παγκόσμιων υποθέσεων, οφείλει να είναι το πρώτο θέμα στην ατζέντα της γηραιάς ηπείρου. Η ανάγκη για την υποστήριξη – με έργα, και πράξεις- του ΟΗΕ, η αποφασιστική παρουσία του στις διεθνείς εξελίξεις είναι υπόθεση παγκόσμιας προτεραιότητας.
Ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων Ε.Ε – Η.Π.Α είναι αναπόφευκτος. Τίποτε δεν είναι όπως χθες. Δεν υπάρχει χώρος για «επιτήδειους ουδέτερους». Ουδείς μπορεί να εμφανίζεται ανυποψίαστος.
Η Ε.Ε, έχει την «εσωτερική υποχρέωση», να εντείνει τους ρυθμούς ανάπτυξης της με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης στοχεύοντας σ’ ένα νέο, σύγχρονο και ανθρωποκεντρικό ευρωπαϊκό μοντέλο. Ταυτόχρονα, έχει την «εξωτερική υποχρέωση» να «εξάγει» το ιδεολογικό και πολιτικό της οπλοστάσιο στην παγκόσμια κοινότητα. Ο περιορισμός της σε ρόλο «πτωχού συγγενή» δεν της ταιριάζει. Η ανταπόκριση στην ευθύνη της να επηρεάζει αποφασιστικά, δημοκρατικά και με ευαισθησία την πορεία της παγκόσμιας κοινότητας θα κρίνει την ίδια την ύπαρξή της.